De zoektocht naar de dormitory

De laatste dag van maart 2011! Allereerst had ik heerlijk geslapen, aan één stuk door (in tegenstelling tot Glynis, die om drie uur klaarwakker was). Daarna zijn we op ons gemak opgestaan en kon in na twee jaar weer eens mijn tanden in een melon pan zetten – optimaal genieten. Het was overigens een schitterende dag met volop zon en slechts even de dreiging van een regenbui. Ondanks dat gingen we toch met onze winterjassen op weg naar Akihabara, het walhalla voor buitenlanders die geobsedeerd zijn door manga en anime; wij speelden het echter klaar om binnen tien minuten de benodigde omzetstekker te kopen en weer op het station te staan.

Daarna kon de zoektocht beginnen. Als eerste gingen we naar Glynis’ aanstaande dormitory in Fujimidai, ergens in het noordwesten van Tokyo. Daarbij kwamen we via station Ikebukuro bij de zogeheten Seibu Ikebukuro lijn, de trein die ik in 2009 drie maanden lang elke dag heen en terug nam voor mijn colleges Japans! We kwamen dus ook door Ekoda, waar ik in die tijd gewoond hebt, en het was echt heel natsukashii (nostalgisch) om bepaalde plekjes weer even vluchtig te zien.
De dormitory van Glynis hadden we snel gevonden, want ze had via Google Maps al uitgebreid onderzoek gedaan naar de ligging. Bij aankomst bleek het gebouw echter nog in de steigers te gaan; de delen die we konden zien waren lichtroze en appeltjesgroen geverfd. Met andere woorden, we zijn weer in Japan hoor!
Hierna zouden we eigenlijk naar Sophia University campus gaan te Yotsuya, maar we waren zó bekaf (en mijn voeten deden pijn) dat we besloten door te gaan naar mijn dormitory en dan snel terug naar het hotel om eventjes bij te komen. Echter, als we geweten hadden hoe moeilijk het was om mijn toekomstige huisvestiging te vinden, hadden we ons beter voorbereid met véél betere kaarten van de regio. Zelfs de kaart bij het station Kasai, waarop we onze wandeling hadden gebaseerd, bleek een complete mislukking; onze zogenaamde wandeling van negen minuten liep uit op een tocht van negentig minuten door een absoluut voorbeeld van een doorsnee Japanse woonwijk. Als één van jullie ooit naar Tokyo gaat, moet je zonder twijfel een Japanse woonwijk aandoen; want het is zó anders! Je ziet architectuur die je nooit in combinatie gezien hebt en de steegjes zijn zo smal en zo slingerend dat je er met de auto amper komt. En wij kunnen het weten, want we hebben zeker door vijf wijken gestruind voor we uiteindelijk – na wat vage aanwijzingen van enigszins behulpzame Japanners – bij iets aankwamen dat op mijn adres leek. Echter kon ik moeilijk mijn teleurstelling verbergen, want het was nogal een lelijk bouwval. Maar we konden nergens iets van de naam vinden, Kasai International House. Tot we dachten, we zien het morgen wel en verder liepen en toen, nog geen meter verder, een donkerrood gebouw tegen het lijf liepen dat wél die naam had. Wat een opluchting! Maar goed, nu de binnenkant nog natuurlijk. We zijn uiteindelijk het straatje doorgestoken en kwamen erachter dat we zó omgelopen zijn dat het geen wonder was dat we de negentig minuten niet hebben gehaald; als we gewoon rechtdoor waren gelopen langs de grote weg waren we er zeker met tien minuten geweest. Ach, kleine dingetjes houd je altijd!

Ik heb er in elk geval zin in om te gaan morgenvroeg. We moeten om tien uur uitchecken, dus daarna vertrekken we ieder naar onze eigen dormitory en dan zien we daar wel hoe of wat. Mijn grote koffer laat ik bezorgen voor een acceptabel bedrag; dat scheelt me in elk geval gesjouw over de steile trappen die er in grote getalen zijn op de trein- en metrostations; zeker nu er energie bespaard wordt, worden veel van de roltrappen stilgezet en om nou twee koffers trap op, trap af te zeulen…

Bij deze nog eventjes wat opmerkingen van vandaag:
- Van woensdagavond 17:30u tot donderdagmiddag 13:56u zijn we geen buitenlander tegengekomen!
- Het aantal trappen dat Glynis zou tegenkomen op de weg van het hotel naar haar dorm is ongelofelijk veel – enigszins tot onze schrik en amusement;
- Er worden heel veel mondkapjes gedragen, meer dan ik me kan herinneren. Het lijkt me sterk dat dit tegen de eventuele straling wordt gedaan, maar kan me verder niets bedenken;
- Het Japanse straatsysteem is vaag en totaal onlogisch, één van de redenen waarom het vinden van mijn dorm zo gruwelijk lang duurde. Misschien raak ik er ooit aan gewend, maar geef mij het Nederlandse systeem maar;
- Ik ben ontzettend blij dat ik Japans kan, want zelfs met de kleinste dingetjes geeft het al voldoening als je dingen kunt vragen, en dan ook het antwoord kan verstaan, in de lokale taal!
- Water is vooralsnog verkrijgbaar, maar is wel sneller uitverkocht dan normaal;
- Veel stoplichten in Japan hebben een vrolijk deuntje wanneer het licht op groen staat;
- We hebben vandaag een man in streepjespak gezien die hetzelfde streepje en dezelfde kleur had doorlopen op zijn donkere sokken.
- Het is enorm belangrijk welke uitgang van een metro- of treinstation je neemt; de verkeerde betekent óf een eind omlopen, of weer terug naar binnen;
- Fietsen in Kasai wordt gaaf, dus misschien koop ik wel een fiets. Je fietst in Japan overigens op het voetpad tenzij anders aangegeven, en fietsen kennen hier geen versnellingen!