Nou, dat begint alweer goed – al een paar dagen geen update geplaatst! Bij deze die van vandaag, 5 april, de anderen volgen nog (in verkorte versie, haha).
Vandaag was de zogenaamd grote dag: de plaatsingstoets. Dit is een examen Japans (kanji – de Chinese tekens – en grammatica, en een opstel schrijven) dat hoe verder je in de toets komt steeds moeilijker wordt en waarvan de resultaten je in een bepaalde groep plaatsen, volgens je niveau. Oftewel, ondanks dat het niet echt voor een cijfer is, waren de meeste studenten toch wat gespannen.
Ook was er nog het dilemma van het meedoen met óf de regular course (de ‘normale’ taalcolleges Japans) of de intensive course (de intensieve, tien uur per week college). Aanvankelijk zou ik de reguliere cursus gaan doen, maar ik weet ook dat ik het maximale uit mijn tijd hier wil halen en daarom heb ik gekozen voor de intensieve colleges. Nu er maar zo weinig studenten zijn, is het gemakkelijker om te switchen naar de andere course; met andere woorden, mocht het toch te zwaar zijn, dan kan ik altijd nog wisselen.
De test duurde tweeëneenhalf uur, dus was een behoorlijke kluif, maar het ging wel goed. Ik vloog eigenlijk door de eerste pagina’s heen (mag ook wel – beginners), en ook intermediate ging wel, maar af en toe wel met wat moeite. De laatste, gevorderd (of is dat dan vergevorderd?) was echt heel pittig en hoewel ik sommige vragen bijna 100% zeker wist, was een duidelijke meerderheid voor mij Chinees! Je mocht trouwens ook niet gokken om te voorkomen dat je, als je een goede gokker bent, je in een te hoge/moeilijke groep geplaatst wordt. Dus geen gestress over vragen die je niet weet, gewoon overslaan. Heerlijk is dat!
Na de toets heb ik nog gewacht op Glynis en wat anderen, waarbij ik (en zij die met mij wachtten) twee nieuwe mensen leerde kennen: een jongen uit Michigan (Eric) en een jongen uit Australië (Simon). Poe (ja, naar Winnie de Poe; haar echte Thaise naam is veels te moeilijk, haha) en ik kwamen laatstgenoemde nog tegen in de kantine waar we gingen lunchen en daar hebben we uiteindelijk nog een tijd met hem zitten kletsen.
Toen was het op naar het gemeentehuis in Kasai! Daar moet je de zogeheten alien registration card halen, want wij zijn natuurlijk aliens in Japan… Ik had er zó geen zin in, want ik wist nog van het Tokyo Pilot Project dat het echt lang gingen duren eer alles ingevuld en correct was. Wat ik wel heb geleerd van die keer is dat je pasfoto’s mee moet nemen, dus die had ik in Nederland nog snel laten maken (dat scheelde nu al zeker een half uur…).
Eenmaal in Kasai bleek echter dat het echt super ver was om te lopen, dus moesten we met de bus. Echt, als je in Japan bent, moet je dat een keer doen. Zo’n busrit is hilarisch, normaal en irritant tegelijk! Je betaalt als volwassene 200 yen, die doe je bij de buschauffeur voorin in een apparaatje. Dan ga je ergens zitten (uiteraard rekening houdende met oudere mensen/mensen met kinderen). En als je het ‘omroepen’ van de haltenamen al irritant vindt, ga je dit nog veel erger vinden, want de chauffeur roept bij elke halte waar hij stopt nog even om hoe die heet, en laat daarna ook letterlijk weten “we vertrekken”… Onze chauffeur dacht ook nog even slim te zijn: overal waar de bus meer dan twee seconden moest stilstaan, zoals bij een stoplicht, zette hij de motor af… Ik heb inwendig in elk geval goed gelachen!
Gelukkig ging alles in het gemeentehuis goed; het duurt ongeveer twee à drie weken voor we officieel als aliens geregistreerd staan. En deze keer kunnen we het gelukkig in Kasai zelf afhalen en hoeven we niet meer zo’n roteind met de bus! Nu zijn we er in elk geval klaar voor om een Japanse mobiele telefoon te halen en een bankrekening te openen, dus ook dat staat voor deze week in de planning! Verder zijn we eigenlijk nog zo’n anderhalve week vrij, dus ik zie wel hoe ik dat ga invullen. Ik weet in elk geval wel dat ik lekker veel ga slapen, want als ik inderdaad de intensieve cursus blijf volgen, wordt dat elke dag om kwart voor acht hier weg, vijf dagen per week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten