Sophia University

Ik had wel verwacht dat ik niet meer dagelijks zou uploaden, maar bij deze weer een update! Afgelopen donderdag (14 april) zijn de colleges begonnen. Dat betekent vooral vroeg vertrekken vanuit de dorm, want onze colleges beginnen om 9:15 precies en er wordt hier minder gemakkelijk gedaan over te laat komen!

Het was weer een waar feest om in de trein te mogen staan in het spitsuur, ingeklemd tussen netjes geklede Japanners. Ik was bijna vergeten hoe dat ook alweer voelde! Als sardientjes in een blikje dus. Gelukkig hoef ik niet in mijn eentje te reizen, want ik ga samen met Poe (Thaise studente) uit mijn dorm elke dag naar de universiteit. Zij is echter veel kleiner dan ik, dus dreigde ze vooral ten onder te gaan tussen de voor haar langere Japanners! Het reizen naar Iidabashi, ons overstapstation, duurt zo’n 23 minuten (iets langer tijdens spitsuur), dan lopen we naar de andere lijn die we moeten hebben, waarvandaan het maar twee haltes met de metro is naar Yotsuya, waar onze campus is. Van deur tot deur is ongeveer veertig minuten elke dag. Dat is wel even anders dan in Nederland, maar stelt aan de andere kant niets voor in vergelijking met de Japanners die twee uur heen en twee uur terug naar hun werk moeten reizen!

De Yotsuya campus is geweldig, echt. Wij hebben natuurlijk geen campus, dus dat was hoe dan ook al een pluspunt, maar ik vind het echt heel erg gaaf om daar te zijn. Het is een heel ander gevoel. Er zijn nog genoeg buitenlanders te zien, trouwens. Wij nieuwe buitenlandse studenten zijn nu geloof ik maar met twintig (in tegenstelling tot het normale aantal van meer dan honderd!) maar er zijn veel studenten die terugkomen van het vorige semester en dergelijke.

Poe en ik, en Glynis, doen samen met negen anderen de intensieve cursus Japans. Na een gesprekje met onze docent werd duidelijk dat we op hetzelfde niveau terecht zouden komen in de ‘reguliere cursus’, dus kozen we alsnog voor de intensieve cursus. Dat houdt in dat we elke dag (maandag t/m vrijdag) van 9:15u tot 10:45u grammatica en begrijpend lezen college hebben, en van 11:00u tot 12:30u conversatie. Ik geloof dat we vier docenten hebben, waarvan we er nu twee gezien hebben, dus er is in elk geval genoeg afwisseling.

Onze groep bestaat dus uit twaalf personen. Dat zijn twee Duitsers, een Australiër, een Poolse, een Russische, een Amerikaans-Japans meisje, een jongen uit Barcelona (en fan van FC Barcelona, supermazzel!), een jongen uit China, een Amerikaanse die toevallig ook Diana heet (moet ik weer hebben, maar gelukkig spreek je haar naam op zijn Engels uit en de mijne op zijn Nederlands; dat hebben we ook duidelijk aangegeven, haha!), mijn Thaise vriendin en Glynis en ik. Van wat ik er tot nu toe van heb gezien is het een hele leuke groep. We moesten vrijdag al meteen een korte presentatie waarbij we iemand anders, uit de hele wereld, moesten voorstellen. Ik dacht dat het leuk zou zijn om een Nederlands beroemd figuur te introduceren dus ging ik maar vertellen over Piet Paulusma, wat volgens mij wel leuk was voor hun om te horen; ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat we nog zouden doorgaan met die opdracht: ik moet nu een denkbeeldig interview met onze weerman afnemen! Weet iemand nog goede vragen? Haha.

Maandag hebben we al ons eerste toetsje op het programma staan en ontmoeten we tevens onze twee andere docenten. Ik ben benieuwd hoe zij zijn; onze twee (vrouwelijke) docenten van nu zijn in elk geval top! Zoals je wel kunt merken, vermaak ik me hier prima, zelfs met colleges (haha), al denk ik niet dat iemand anders verwacht had. Vandaag of morgen zal ik nog een update doen over mijn dormitory en over wat ik allemaal uitgespookt heb hier in Tokyo!

Naschok Richter 7.4

Dat was schrikken!

Rond 23:35u lokale tijd begon alles hier op mijn kamer te trillen. Eerst een klein beetje, wat ik al eerder heb meegemaakt hier in Tokyo, maar het werd al snel erger; erg genoeg om wat kleine dingetjes op mijn plankjes om te gooien. Alles bewoog ook echt, echt doodeng. Ik wachtte af en zat al helemaal klaar om de deur open te gooien en daarna onder het bureau te duiken, maar toen zwakte alles al af. Ik hoorde ook stemmen op de gang hier, dus ging ik daar maar even kijken. Iedereen was er wakker van geworden en de bazin van de dorm stond er ook bij, dus ging ik bij hen staan. Mai, een van de meiden van hier die mij ook rondgeleid heeft een paar dagen terug, kwam terug uit de eetkamer om te melden dat NHK meldde dat het een 6.0 op de Schaal van Richter was. Niemand leek echt bang ofzo, eerder verrast, terwijl ik al helemaal dacht aan Fukushima en aan een tsunami... Maar niemand leek zich druk te maken.

Terug op mijn kamer was de aardbeving al niet meer te voelen en zette ik snel NHK online aan (de Engelse versie ervan) om mee te luisteren. Ook stond Facebook aan, waar al snel duidelijk werd dat het een kracht van 7.4 op de Schaal van Richter was, en de aardbeving heeft Miyagi-prefectuur getroffen, dat ver ten noorden van Tokyo is en vlakbij Sendai (het door de 8.9 getroffen gebied) ligt. Wel was er een tsunamiwaarschuwing afgegeven, en schoot ik weer onmiddellijk in de stress, want mijn dorm ligt namelijk vlakbij het water... Maar in Tokyo is alles oké, en er lijkt ook niks met de Fukushima kerncentrale aan de hand te zijn.

Met mij is in elk geval alles goed, ook met de mensen hier verder in Tokyo die ik ken, dus maak je vooral geen zorgen! Het was alleen een beetje eng.

Reacties plaatsen

Hoi allemaal,

Het is weer mogelijk om reacties achter te laten op mijn blog. Er was iets misgegaan met de instellingen; nu is het in elk geval in orde.
Je kunt op 'reacties' klikken, en dan bij het 'reageren als' kies je of 'Anoniem' of 'Naam/URL' waarbij je dan je naam kunt invullen. URL is niet eens nodig.

De foto's zijn momenteel nog een probleem. Het werkte eerst wel, maar op de een of andere manier krijg ik de foto's niet meer geupload. Zo gauw het lukt, zien jullie ze wel verschijnen op mijn blog!

Tot blogs

4 april: eerste keer Sophia University

Maandag 4 april, 09:30u. Voor de eerste keer naar de Yotsuya campus van Sophia University! Voor het eerst weer op tijd opstaan en uitzoeken hoe het openbaar vervoer naar de campus is. Alles viel mee en ik was op tijd op Yotsuya Station, vlakbij de universiteit, waar ik Glynis en een paar andere studenten uit haar dormitory zou ontmoeten.

Ik stond er nog geen vijf minuten, of er kwam een Japanner naar mij toe die in slecht Engels iets vroeg. Dus ik veranderde maar gauw naar het Japans en terwijl ik wachtte, heb ik een heleboel met hem zitten kletsen over van alles en nog wat – super random! Glynis en consorten waren er iets vóór tien uur nog niet, dus besloot ik maar in mijn eentje naar de universiteit te gaan. Het was druk daar op de campus! Alle eerstejaars kwamen ook voor de eerste keer daarheen (Japanners), dus er liepen groepjes rond en mensen met bordjes met bepaalde vakken erop. En daar liep ik dan, helemaal alleen (die Japanner was op het station achtergebleven) – zielige buitenlander! Ik zag ook totaal geen andere buitenlanders, dus ik voelde me wel enigszins ongemakkelijk, haha.
Het goede gebouw was goed te vinden, maar zelfs na een aanwijzing – in het Engels – van een Japans meisje liep ik verkeerd, waarop het meisje besloot me maar naar het lokaal te wandelen. Opnieuw schakelde ik maar over naar het Japans, aangezien dat toch nog steeds ik waarvoor ik hier ben gekomen, haha. Ik wist wel dat Japanners al snel zeggen dat je heel goed bent in Japans, maar ik hoor het nu zowat elke dag! Terwijl ik er nog lang niet ben. Maar goed, als je je gedachten kunt overbrengen, is dat natuurlijk al heel wat, dus wat dat betreft, gaat het goed!
In het lokaal vond ik Glynis eindelijk – ze bleken bij een ander station (trein i.p.v. metro) uitgestapt te zijn, en zeker een half uur later dan afgesproken. Met andere woorden, dit was de eerste keer dat ik echt een mobiele telefoon miste! Nou, daar zaten we dan met welgeteld vijftien (!!) mensen, waar er normaal meer dan honderd zouden zijn… Geen wonder dat de Japanse docenten uitgebreid te tijd namen om ons te bedanken dat we hier waren, dat we dapper waren en veel zouden leren van hoe Japan zichzelf weer opbouwt na deze ramp. Tegelijkertijd werd uitdrukkelijk benadrukt (tot drie keer toe) dat ook Sophia University de situatie met de kerncentrales 24 uur per dag in de gaten houdt, en dat de veiligheid van ons, de ‘precious students’ (hun woorden!), voorop staat.
Alles werd trouwens in het Engels verteld. Enigszins jammer voor degenen die Japans kunnen, maar er waren nog genoeg studenten die hier wel Japans als bijvak gaan studeren, maar totaal geen Japans kunnen.

Na de algemene introductie werden de verschillende ‘bodies’ binnen de universiteit geïntroduceerd, zoals waar je moet zijn voor studentenzaken, voor persoonlijke problemen of voor IT-zaken. Het viel me alleszins mee – ik heb niet één keer gegaapt! Maar een papierwerk dat we meekregen! Een boekje voor dit, een boekje voor dat; formuliertje hier, formuliertje daar… Zoo zeg, een hele tas vol, haha. Echt, Japanners zagen bij elkaar hele bossen om, schat ik zo. Ik heb nu trouwens ook een officiële studentenpas van Sophia University, dus ik ben trots!
Na alle ‘formele’ introducties – die trouwens helemaal niet formeel aanvoelden, wat ik erg fijn vond – kwam het leukste van de dag; iedereen kreeg namelijk een Japanse ‘begeleider’ toegewezen die je dan zou rondleiden over de campus en je eventueel zou bijstaan met zaken die je nog moet regelen. Ik ontmoette Rieko, een superleuke en spontane Japanse jongedame, die ‘electric engineering’ studeert en wiskunde leuk vindt! Het klikte meteen en we spraken af dat zij tegen mij in het Engels zou praten als oefening – ze kan het al goed trouwens – en dat ik op mijn beurt in het Japans zou antwoorden. Dat ging supergoed en we hadden al de grootste lol tijdens het rondleiden. En de campus is mooi! Zo mooi, echt gaaf. En er is daadwerkelijk alles, van een konbini (een soort kiosk maar dan uitgebreider en handiger) tot een stuk of vijf (of meer?) kantines, een bibliotheek van negen verdiepingen, een eigen boekwinkel, een Sophia merchandise hoekje en zelfs een Subway! Ik zie mezelf hier wel een jaartje rondlopen, echt super. Foto’s volgen nog!
Met Rieko en wat exchange students zijn we wezen lunchen en heb ik eindelijk weer een bord Japanse curry (google maar!) naar binnen gewerkt – heerlijk! Daarna heb ik met Rieko ook meteen afgesproken een telefoon te gaan halen en een bankrekening te gaan openen, want ik heb begrepen dat het ultrahandig is als je dan een Japanner bij je hebt. Dus dat gaat helemaal goedkomen.

Met Andreas (Denemarken), Rebecca (Amerika) en Glynis ben ik daarna naar Roppongi afgereisd om daar naar de Nederlandse Ambassade te gaan, waar je een doosje jodiumtabletten kon ophalen die je moet innemen als er een wolk radioactieve straling Tokyo zou bereiken (allemaal uit voorzorg). Tot mijn grote verbazing kwam ik bij binnenkomst Onno tegen, een ex-masterstudent die ik vorig jaar heb leren kennen en die nu bij de ambassade werkt! Echt zo gaaf.
De rest van de middag was eigenlijk niet zo spectaculair. We hebben even de Tokyo Tower van dichtbij bekeken en een bescheiden show met een aapje gekeken, waarna we ieder weer naar onze eigen dormitory gingen om al dat papierwerk eens door te spitten. Maar het was een topdag en ik heb er echt zoveel zin in om echt een student op Sophia University te zijn!

Japanese Placement Test

Nou, dat begint alweer goed – al een paar dagen geen update geplaatst! Bij deze die van vandaag, 5 april, de anderen volgen nog (in verkorte versie, haha).

Vandaag was de zogenaamd grote dag: de plaatsingstoets. Dit is een examen Japans (kanji – de Chinese tekens – en grammatica, en een opstel schrijven) dat hoe verder je in de toets komt steeds moeilijker wordt en waarvan de resultaten je in een bepaalde groep plaatsen, volgens je niveau. Oftewel, ondanks dat het niet echt voor een cijfer is, waren de meeste studenten toch wat gespannen.
Ook was er nog het dilemma van het meedoen met óf de regular course (de ‘normale’ taalcolleges Japans) of de intensive course (de intensieve, tien uur per week college). Aanvankelijk zou ik de reguliere cursus gaan doen, maar ik weet ook dat ik het maximale uit mijn tijd hier wil halen en daarom heb ik gekozen voor de intensieve colleges. Nu er maar zo weinig studenten zijn, is het gemakkelijker om te switchen naar de andere course; met andere woorden, mocht het toch te zwaar zijn, dan kan ik altijd nog wisselen.

De test duurde tweeëneenhalf uur, dus was een behoorlijke kluif, maar het ging wel goed. Ik vloog eigenlijk door de eerste pagina’s heen (mag ook wel – beginners), en ook intermediate ging wel, maar af en toe wel met wat moeite. De laatste, gevorderd (of is dat dan vergevorderd?) was echt heel pittig en hoewel ik sommige vragen bijna 100% zeker wist, was een duidelijke meerderheid voor mij Chinees! Je mocht trouwens ook niet gokken om te voorkomen dat je, als je een goede gokker bent, je in een te hoge/moeilijke groep geplaatst wordt. Dus geen gestress over vragen die je niet weet, gewoon overslaan. Heerlijk is dat!
Na de toets heb ik nog gewacht op Glynis en wat anderen, waarbij ik (en zij die met mij wachtten) twee nieuwe mensen leerde kennen: een jongen uit Michigan (Eric) en een jongen uit Australië (Simon). Poe (ja, naar Winnie de Poe; haar echte Thaise naam is veels te moeilijk, haha) en ik kwamen laatstgenoemde nog tegen in de kantine waar we gingen lunchen en daar hebben we uiteindelijk nog een tijd met hem zitten kletsen.

Toen was het op naar het gemeentehuis in Kasai! Daar moet je de zogeheten alien registration card halen, want wij zijn natuurlijk aliens in Japan… Ik had er zó geen zin in, want ik wist nog van het Tokyo Pilot Project dat het echt lang gingen duren eer alles ingevuld en correct was. Wat ik wel heb geleerd van die keer is dat je pasfoto’s mee moet nemen, dus die had ik in Nederland nog snel laten maken (dat scheelde nu al zeker een half uur…).
Eenmaal in Kasai bleek echter dat het echt super ver was om te lopen, dus moesten we met de bus. Echt, als je in Japan bent, moet je dat een keer doen. Zo’n busrit is hilarisch, normaal en irritant tegelijk! Je betaalt als volwassene 200 yen, die doe je bij de buschauffeur voorin in een apparaatje. Dan ga je ergens zitten (uiteraard rekening houdende met oudere mensen/mensen met kinderen). En als je het ‘omroepen’ van de haltenamen al irritant vindt, ga je dit nog veel erger vinden, want de chauffeur roept bij elke halte waar hij stopt nog even om hoe die heet, en laat daarna ook letterlijk weten “we vertrekken”… Onze chauffeur dacht ook nog even slim te zijn: overal waar de bus meer dan twee seconden moest stilstaan, zoals bij een stoplicht, zette hij de motor af… Ik heb inwendig in elk geval goed gelachen!

Gelukkig ging alles in het gemeentehuis goed; het duurt ongeveer twee à drie weken voor we officieel als aliens geregistreerd staan. En deze keer kunnen we het gelukkig in Kasai zelf afhalen en hoeven we niet meer zo’n roteind met de bus! Nu zijn we er in elk geval klaar voor om een Japanse mobiele telefoon te halen en een bankrekening te openen, dus ook dat staat voor deze week in de planning! Verder zijn we eigenlijk nog zo’n anderhalve week vrij, dus ik zie wel hoe ik dat ga invullen. Ik weet in elk geval wel dat ik lekker veel ga slapen, want als ik inderdaad de intensieve cursus blijf volgen, wordt dat elke dag om kwart voor acht hier weg, vijf dagen per week!

De zoektocht naar de dormitory

De laatste dag van maart 2011! Allereerst had ik heerlijk geslapen, aan één stuk door (in tegenstelling tot Glynis, die om drie uur klaarwakker was). Daarna zijn we op ons gemak opgestaan en kon in na twee jaar weer eens mijn tanden in een melon pan zetten – optimaal genieten. Het was overigens een schitterende dag met volop zon en slechts even de dreiging van een regenbui. Ondanks dat gingen we toch met onze winterjassen op weg naar Akihabara, het walhalla voor buitenlanders die geobsedeerd zijn door manga en anime; wij speelden het echter klaar om binnen tien minuten de benodigde omzetstekker te kopen en weer op het station te staan.

Daarna kon de zoektocht beginnen. Als eerste gingen we naar Glynis’ aanstaande dormitory in Fujimidai, ergens in het noordwesten van Tokyo. Daarbij kwamen we via station Ikebukuro bij de zogeheten Seibu Ikebukuro lijn, de trein die ik in 2009 drie maanden lang elke dag heen en terug nam voor mijn colleges Japans! We kwamen dus ook door Ekoda, waar ik in die tijd gewoond hebt, en het was echt heel natsukashii (nostalgisch) om bepaalde plekjes weer even vluchtig te zien.
De dormitory van Glynis hadden we snel gevonden, want ze had via Google Maps al uitgebreid onderzoek gedaan naar de ligging. Bij aankomst bleek het gebouw echter nog in de steigers te gaan; de delen die we konden zien waren lichtroze en appeltjesgroen geverfd. Met andere woorden, we zijn weer in Japan hoor!
Hierna zouden we eigenlijk naar Sophia University campus gaan te Yotsuya, maar we waren zó bekaf (en mijn voeten deden pijn) dat we besloten door te gaan naar mijn dormitory en dan snel terug naar het hotel om eventjes bij te komen. Echter, als we geweten hadden hoe moeilijk het was om mijn toekomstige huisvestiging te vinden, hadden we ons beter voorbereid met véél betere kaarten van de regio. Zelfs de kaart bij het station Kasai, waarop we onze wandeling hadden gebaseerd, bleek een complete mislukking; onze zogenaamde wandeling van negen minuten liep uit op een tocht van negentig minuten door een absoluut voorbeeld van een doorsnee Japanse woonwijk. Als één van jullie ooit naar Tokyo gaat, moet je zonder twijfel een Japanse woonwijk aandoen; want het is zó anders! Je ziet architectuur die je nooit in combinatie gezien hebt en de steegjes zijn zo smal en zo slingerend dat je er met de auto amper komt. En wij kunnen het weten, want we hebben zeker door vijf wijken gestruind voor we uiteindelijk – na wat vage aanwijzingen van enigszins behulpzame Japanners – bij iets aankwamen dat op mijn adres leek. Echter kon ik moeilijk mijn teleurstelling verbergen, want het was nogal een lelijk bouwval. Maar we konden nergens iets van de naam vinden, Kasai International House. Tot we dachten, we zien het morgen wel en verder liepen en toen, nog geen meter verder, een donkerrood gebouw tegen het lijf liepen dat wél die naam had. Wat een opluchting! Maar goed, nu de binnenkant nog natuurlijk. We zijn uiteindelijk het straatje doorgestoken en kwamen erachter dat we zó omgelopen zijn dat het geen wonder was dat we de negentig minuten niet hebben gehaald; als we gewoon rechtdoor waren gelopen langs de grote weg waren we er zeker met tien minuten geweest. Ach, kleine dingetjes houd je altijd!

Ik heb er in elk geval zin in om te gaan morgenvroeg. We moeten om tien uur uitchecken, dus daarna vertrekken we ieder naar onze eigen dormitory en dan zien we daar wel hoe of wat. Mijn grote koffer laat ik bezorgen voor een acceptabel bedrag; dat scheelt me in elk geval gesjouw over de steile trappen die er in grote getalen zijn op de trein- en metrostations; zeker nu er energie bespaard wordt, worden veel van de roltrappen stilgezet en om nou twee koffers trap op, trap af te zeulen…

Bij deze nog eventjes wat opmerkingen van vandaag:
- Van woensdagavond 17:30u tot donderdagmiddag 13:56u zijn we geen buitenlander tegengekomen!
- Het aantal trappen dat Glynis zou tegenkomen op de weg van het hotel naar haar dorm is ongelofelijk veel – enigszins tot onze schrik en amusement;
- Er worden heel veel mondkapjes gedragen, meer dan ik me kan herinneren. Het lijkt me sterk dat dit tegen de eventuele straling wordt gedaan, maar kan me verder niets bedenken;
- Het Japanse straatsysteem is vaag en totaal onlogisch, één van de redenen waarom het vinden van mijn dorm zo gruwelijk lang duurde. Misschien raak ik er ooit aan gewend, maar geef mij het Nederlandse systeem maar;
- Ik ben ontzettend blij dat ik Japans kan, want zelfs met de kleinste dingetjes geeft het al voldoening als je dingen kunt vragen, en dan ook het antwoord kan verstaan, in de lokale taal!
- Water is vooralsnog verkrijgbaar, maar is wel sneller uitverkocht dan normaal;
- Veel stoplichten in Japan hebben een vrolijk deuntje wanneer het licht op groen staat;
- We hebben vandaag een man in streepjespak gezien die hetzelfde streepje en dezelfde kleur had doorlopen op zijn donkere sokken.
- Het is enorm belangrijk welke uitgang van een metro- of treinstation je neemt; de verkeerde betekent óf een eind omlopen, of weer terug naar binnen;
- Fietsen in Kasai wordt gaaf, dus misschien koop ik wel een fiets. Je fietst in Japan overigens op het voetpad tenzij anders aangegeven, en fietsen kennen hier geen versnellingen!