Ik stond er nog geen vijf minuten, of er kwam een Japanner naar mij toe die in slecht Engels iets vroeg. Dus ik veranderde maar gauw naar het Japans en terwijl ik wachtte, heb ik een heleboel met hem zitten kletsen over van alles en nog wat – super random! Glynis en consorten waren er iets vóór tien uur nog niet, dus besloot ik maar in mijn eentje naar de universiteit te gaan. Het was druk daar op de campus! Alle eerstejaars kwamen ook voor de eerste keer daarheen (Japanners), dus er liepen groepjes rond en mensen met bordjes met bepaalde vakken erop. En daar liep ik dan, helemaal alleen (die Japanner was op het station achtergebleven) – zielige buitenlander! Ik zag ook totaal geen andere buitenlanders, dus ik voelde me wel enigszins ongemakkelijk, haha.
Het goede gebouw was goed te vinden, maar zelfs na een aanwijzing – in het Engels – van een Japans meisje liep ik verkeerd, waarop het meisje besloot me maar naar het lokaal te wandelen. Opnieuw schakelde ik maar over naar het Japans, aangezien dat toch nog steeds ik waarvoor ik hier ben gekomen, haha. Ik wist wel dat Japanners al snel zeggen dat je heel goed bent in Japans, maar ik hoor het nu zowat elke dag! Terwijl ik er nog lang niet ben. Maar goed, als je je gedachten kunt overbrengen, is dat natuurlijk al heel wat, dus wat dat betreft, gaat het goed!
In het lokaal vond ik Glynis eindelijk – ze bleken bij een ander station (trein i.p.v. metro) uitgestapt te zijn, en zeker een half uur later dan afgesproken. Met andere woorden, dit was de eerste keer dat ik echt een mobiele telefoon miste! Nou, daar zaten we dan met welgeteld vijftien (!!) mensen, waar er normaal meer dan honderd zouden zijn… Geen wonder dat de Japanse docenten uitgebreid te tijd namen om ons te bedanken dat we hier waren, dat we dapper waren en veel zouden leren van hoe Japan zichzelf weer opbouwt na deze ramp. Tegelijkertijd werd uitdrukkelijk benadrukt (tot drie keer toe) dat ook Sophia University de situatie met de kerncentrales 24 uur per dag in de gaten houdt, en dat de veiligheid van ons, de ‘precious students’ (hun woorden!), voorop staat.
Alles werd trouwens in het Engels verteld. Enigszins jammer voor degenen die Japans kunnen, maar er waren nog genoeg studenten die hier wel Japans als bijvak gaan studeren, maar totaal geen Japans kunnen.
Na de algemene introductie werden de verschillende ‘bodies’ binnen de universiteit geïntroduceerd, zoals waar je moet zijn voor studentenzaken, voor persoonlijke problemen of voor IT-zaken. Het viel me alleszins mee – ik heb niet één keer gegaapt! Maar een papierwerk dat we meekregen! Een boekje voor dit, een boekje voor dat; formuliertje hier, formuliertje daar… Zoo zeg, een hele tas vol, haha. Echt, Japanners zagen bij elkaar hele bossen om, schat ik zo. Ik heb nu trouwens ook een officiële studentenpas van Sophia University, dus ik ben trots!
Na alle ‘formele’ introducties – die trouwens helemaal niet formeel aanvoelden, wat ik erg fijn vond – kwam het leukste van de dag; iedereen kreeg namelijk een Japanse ‘begeleider’ toegewezen die je dan zou rondleiden over de campus en je eventueel zou bijstaan met zaken die je nog moet regelen. Ik ontmoette Rieko, een superleuke en spontane Japanse jongedame, die ‘electric engineering’ studeert en wiskunde leuk vindt! Het klikte meteen en we spraken af dat zij tegen mij in het Engels zou praten als oefening – ze kan het al goed trouwens – en dat ik op mijn beurt in het Japans zou antwoorden. Dat ging supergoed en we hadden al de grootste lol tijdens het rondleiden.
En de campus is mooi! Zo mooi, echt gaaf. En er is daadwerkelijk alles, van een konbini (een soort kiosk maar dan uitgebreider en handiger) tot een stuk of vijf (of meer?) kantines, een bibliotheek van negen verdiepingen, een eigen boekwinkel, een Sophia merchandise hoekje en zelfs een Subway! Ik zie mezelf hier wel een jaartje rondlopen, echt super. Foto’s volgen nog!
Met Rieko en wat exchange students zijn we wezen lunchen en heb ik eindelijk weer een bord Japanse curry (google maar!) naar binnen gewerkt – heerlijk! Daarna heb ik met Rieko ook meteen afgesproken een telefoon te gaan halen en een bankrekening te gaan openen, want ik heb begrepen dat het ultrahandig is als je dan een Japanner bij je hebt. Dus dat gaat helemaal goedkomen.
Met Andreas (Denemarken), Rebecca (Amerika) en Glynis ben ik daarna naar Roppongi afgereisd om daar naar de Nederlandse Ambassade te gaan, waar je een doosje jodiumtabletten kon ophalen die je moet innemen als er een wolk radioactieve straling Tokyo zou bereiken (allemaal uit voorzorg). Tot mijn grote verbazing kwam ik bij binnenkomst Onno tegen, een ex-masterstudent die ik vorig jaar heb leren kennen en die nu bij de ambassade werkt! Echt zo gaaf.
De rest van de middag was eigenlijk niet zo spectaculair. We hebben even de Tokyo Tower van dichtbij bekeken en een bescheiden show met een aapje gekeken, waarna we ieder weer naar onze eigen dormitory gingen om al dat papierwerk eens door te spitten. Maar het was een topdag en ik heb er echt zoveel zin in om echt een student op Sophia University te zijn!
Het goede gebouw was goed te vinden, maar zelfs na een aanwijzing – in het Engels – van een Japans meisje liep ik verkeerd, waarop het meisje besloot me maar naar het lokaal te wandelen. Opnieuw schakelde ik maar over naar het Japans, aangezien dat toch nog steeds ik waarvoor ik hier ben gekomen, haha. Ik wist wel dat Japanners al snel zeggen dat je heel goed bent in Japans, maar ik hoor het nu zowat elke dag! Terwijl ik er nog lang niet ben. Maar goed, als je je gedachten kunt overbrengen, is dat natuurlijk al heel wat, dus wat dat betreft, gaat het goed!
In het lokaal vond ik Glynis eindelijk – ze bleken bij een ander station (trein i.p.v. metro) uitgestapt te zijn, en zeker een half uur later dan afgesproken. Met andere woorden, dit was de eerste keer dat ik echt een mobiele telefoon miste! Nou, daar zaten we dan met welgeteld vijftien (!!) mensen, waar er normaal meer dan honderd zouden zijn… Geen wonder dat de Japanse docenten uitgebreid te tijd namen om ons te bedanken dat we hier waren, dat we dapper waren en veel zouden leren van hoe Japan zichzelf weer opbouwt na deze ramp. Tegelijkertijd werd uitdrukkelijk benadrukt (tot drie keer toe) dat ook Sophia University de situatie met de kerncentrales 24 uur per dag in de gaten houdt, en dat de veiligheid van ons, de ‘precious students’ (hun woorden!), voorop staat.
Alles werd trouwens in het Engels verteld. Enigszins jammer voor degenen die Japans kunnen, maar er waren nog genoeg studenten die hier wel Japans als bijvak gaan studeren, maar totaal geen Japans kunnen.
Na de algemene introductie werden de verschillende ‘bodies’ binnen de universiteit geïntroduceerd, zoals waar je moet zijn voor studentenzaken, voor persoonlijke problemen of voor IT-zaken. Het viel me alleszins mee – ik heb niet één keer gegaapt! Maar een papierwerk dat we meekregen! Een boekje voor dit, een boekje voor dat; formuliertje hier, formuliertje daar… Zoo zeg, een hele tas vol, haha. Echt, Japanners zagen bij elkaar hele bossen om, schat ik zo. Ik heb nu trouwens ook een officiële studentenpas van Sophia University, dus ik ben trots!
Na alle ‘formele’ introducties – die trouwens helemaal niet formeel aanvoelden, wat ik erg fijn vond – kwam het leukste van de dag; iedereen kreeg namelijk een Japanse ‘begeleider’ toegewezen die je dan zou rondleiden over de campus en je eventueel zou bijstaan met zaken die je nog moet regelen. Ik ontmoette Rieko, een superleuke en spontane Japanse jongedame, die ‘electric engineering’ studeert en wiskunde leuk vindt! Het klikte meteen en we spraken af dat zij tegen mij in het Engels zou praten als oefening – ze kan het al goed trouwens – en dat ik op mijn beurt in het Japans zou antwoorden. Dat ging supergoed en we hadden al de grootste lol tijdens het rondleiden.
En de campus is mooi! Zo mooi, echt gaaf. En er is daadwerkelijk alles, van een konbini (een soort kiosk maar dan uitgebreider en handiger) tot een stuk of vijf (of meer?) kantines, een bibliotheek van negen verdiepingen, een eigen boekwinkel, een Sophia merchandise hoekje en zelfs een Subway! Ik zie mezelf hier wel een jaartje rondlopen, echt super. Foto’s volgen nog!Met Rieko en wat exchange students zijn we wezen lunchen en heb ik eindelijk weer een bord Japanse curry (google maar!) naar binnen gewerkt – heerlijk! Daarna heb ik met Rieko ook meteen afgesproken een telefoon te gaan halen en een bankrekening te gaan openen, want ik heb begrepen dat het ultrahandig is als je dan een Japanner bij je hebt. Dus dat gaat helemaal goedkomen.
Met Andreas (Denemarken), Rebecca (Amerika) en Glynis ben ik daarna naar Roppongi afgereisd om daar naar de Nederlandse Ambassade te gaan, waar je een doosje jodiumtabletten kon ophalen die je moet innemen als er een wolk radioactieve straling Tokyo zou bereiken (allemaal uit voorzorg). Tot mijn grote verbazing kwam ik bij binnenkomst Onno tegen, een ex-masterstudent die ik vorig jaar heb leren kennen en die nu bij de ambassade werkt! Echt zo gaaf.
De rest van de middag was eigenlijk niet zo spectaculair. We hebben even de Tokyo Tower van dichtbij bekeken en een bescheiden show met een aapje gekeken, waarna we ieder weer naar onze eigen dormitory gingen om al dat papierwerk eens door te spitten. Maar het was een topdag en ik heb er echt zoveel zin in om echt een student op Sophia University te zijn!
Je komt gewoon bekende tegen in Tokyo xD Wie kan dat nou zeggen! Whaha. Ongelooflijk.
BeantwoordenVerwijderenMaar serieus een bibliotheek van 9 verdiepingen?! Hoe groot is het daar wel niet?! Ik had me er wel een beeld bij gevormd XD en dat was al groot, maar volgens mij is het nog groter dan dat ik me inbeeld!