Het is zover: het nieuwe semester staat voor de deur. Na een eigenlijk te lange zomervakantie gingen Glynis en ik gisteren (30 september) op pad naar de Yotsuya Campus van de universiteit voor ons eerste college. Het was een vreemd gevoel om de campus weer zo vol te zien! En dan heb ik het nog niet eens over het aantal buitenlanders, dat explosief toegenomen is. Op zich niet erg, maar wát een verschil met vorig semester. Overal hoorde ik Engels, en als ik eerlijk ben, was dat enigszins intimiderend. Ik zag de bui ook alweer hangen voor onze klas, die waarschijnlijk veel groter zou zijn dan afgelopen semester.
Het gebouw was hetzelfde als een paar maanden geleden, en zelfs de verdieping, dus even had ik nog de illusie dat ik mijn oude vertrouwde – en ontzettend geliefde – docent voor de klas zou zien staan, maar dat was niet het geval. Wel was het klaslokaal enorm vol, en dat werd alleen maar erger – ik geloof dat we in totaal met zo’n 23 man waren uiteindelijk! Voor Advanced Japanese (vergevorderd) is dat uiteraard te groot, dus werden we in twee groepen opgedeeld, en dezelfde nationaliteit mag niet bij elkaar zitten… Oftewel, ik kreeg een ander lokaal toegewezen dan Glynis, die zowel bij de leuke docent mocht blijven, als bij twee studenten van onze vorige klas, terwijl ik onderhand met hangende schouders met een hele groep nieuwe gezichten me kon verplaatsen naar het andere lokaal… Enigszins jaloers! Maar aan de andere kant ook maar weer een uitdaging. We hebben ontzettend veel nationaliteiten in één klas: Duits, Russisch, Turks, Amerikaans, Italiaans, Koreaans, Indonesisch en Thai. En uiteraard Nederlands!
Eerst kregen we een lange introductie, waarbij we met zijn allen het Japans moesten oplezen (en laten we wel wezen, iedereen leek wat nerveus, aangezien de meesten al een tijdje niet aan Japans hadden gedaan, of tenminste niet aan het lezen…). Daaruit bleek wel dat dit een behoorlijk zwaar semester gaat worden. Mag ook wel, als je bedenkt dat dit vergevorderd Japans is, maar een zucht kon ik toch niet onderdrukken. Veel lezen, en veel openbaar spreken (debat, interview). Ze winden er in elk geval geen doekjes om.
Om de dag compleet te maken kregen we maar meteen huiswerk op: een essay waarin we onszelf voorstellen van 1 à 2 A4-tjes en het lezen van de tekst. Daarbij moeten we dinsdag meteen een quiz doen (een klein toetsje) van de woordjes van die tekst. Zoals ik al zei: genadeloos! Toch heb ik er ook wel weer zin in. Hiermee krijg ik weer een ritme waar ik op kan bouwen en kan ik systematisch studeren voor het grote nationale examen Japans (hoogste niveau) dat begin december afgenomen zal worden.
Toch wel mooi dan dat ik vóór al dit afgelopen woensdag naar mijn parttime baantje ging en daar gewoon buiten op het terrasje in een heerlijk zonnetje kon zitten! Dat is echt lang geleden, want een terrasje pikken kent men hier in Japan niet zo, dus voor mij was dit ‘onverwachtse geluk’ heerlijk! Ik verontschuldigde me dan ook tegenover mijn ‘leerlinge’ (ze leert met mij Nederlands) dat ik even mijn zonnebril uit mijn tas haalde om even optimaal te genieten van dat terrasjesgevoel. Komt nog bij dat ik voor het eerst in maanden mijn tanden kon zetten in een echt, overheerlijk croissantje! Ach, wat heb je toch ook weinig nodig om gelukkig te zijn af en toe, haha. En met zulke woorden voel ik me wat oud, maar ach, wat geeft het. Vanaf nu wordt het weer de student uithangen en hard werken, dus wens me succes, want dat zal ik nodig hebben!
Tot blogs!
Diana.
