Typisch Japans

Nog even een update van de avond van 30 maart. Nu heb ik immers nog tijd om uitgebreid te schrijven!

Na een lange dag reizen was het heerlijk om aan te komen in ons hotel, waar de receptioniste steeds vergeet dat we Japans kunnen en het in het Engels probeert. We zijn ieder gaan douchen om ons weer een beetje mens te voelen, waarna we op zoek gegaan zijn naar een restaurantje. De sukiya is waar we al snel terechtkwamen; dit is een fastfoodrestaurant à la Japan, waar je heel snel (en dan ook echt snel) een simpele maar doeltreffende maaltijd krijgt met bijvoorbeeld vlees of curry. En zo lekker!
Ik realiseerde me op dat moment ook echt weer dat ik in Japan ben. Als je alleen al binnenkomt, word je begroet met het typische Japanse irasshaimase, wat je zou kunnen vertalen als ‘welkom’. En dat zegt dan niet één medewerker, maar allebei de jongens die daar werken. Vervolgens kies je een plekje uit, ga je zitten en voor je goed en wel je jas hebt uitgetrokken, komt de medewerker al aangesneld met een (gratis!) glas koude thee. Daar bestaan overigens verschillende soorten in; soms krijg je water, soms groene thee en anders zogeheten zwarte thee; wij kregen de laatste en die smaakt nog steeds alsof iemand een sigaret heeft uitgedrukt in een glas water… Maar van het hele idee van een standaard glas met drinken bij je maaltijd kunnen wij in Nederland nog wat leren!
Goed, dan ga je bestellen. Heb meteen weer een woordje erbij geleerd om te zeggen dat ik een normale portie wil en niet klein of groot, dus lekker productief ook. Binnen vijf minuten toverden de medewerkers al onze maaltijd op tafel, wat vooral als je honger hebt een geweldig systeem is. Zelfs bij de McDonalds duurt het lang vergeleken bij de sukiya. Het begrip ‘fastfood’ wordt hier dus ook zeer serieus genomen, geweldig.

Daar houdt het nog niet eens op, want na het eten gingen we naar de kassa om af te rekenen. De medewerker komt dan naar je toe gehaast, ongeacht of het druk is of niet, om je niet te lang te laten wachten. Je hoeft ook niet te proberen 20 yen fooi te laten liggen, want dan zou hij je achterna komen rennen met dat 20-yen muntje. En zo snel dat het allemaal hier gaat! Ik had me nog niet omgedraaid en op de knop op de deur gedrukt (die moet je indrukken om de deur te laten openen…) of onze lege dienbladen waren alweer verdwenen. Heerlijk!

Onze volgende stop was de zogeheten konbini. Dit is een ‘convenience store’, een soort kiosk maar dan uitgebreider, die 24 uur per dag open is en waar je allerlei snacks en producten voor persoonlijke verzorging kunt halen. En ben maar niet bang dat je – super beschamend natuurlijk – met gekocht maandverband in een doorschijnend plastic zakje over straat moet: daar doen ze in Japan gewoon een papieren zakje omheen. Ik heb maar vast een meron pan gehaald, echt een snack (suikerbrood, eigenlijk) waar ik niet langer op kon wachten, en Oreo sticks met macha (spreek je uit als ‘matja’ = groene thee) vulling – wat een topland is dit toch ook.