Moe maar voldaan

Het is nu kwart voor elf ’s avonds, 30 maart 2011, en ik heb me er enigszins met tegenzin erbij neergelegd dat ik ergens een halve dag verloren heb met het tijdsverschil tussen Nederland en Japan! Ook hebben we in Nederland heerlijk geproefd van de langere avonden nu de zomertijd is ingegaan, en mede daardoor was het een bittere pil om te ontdekken dat het hier om zes uur zeker donker en afgekoeld is.

Ik ben de ontzettend lange en vermoeiende reis uiteindelijk goed doorgekomen, al was het niet gemakkelijk met al dat lange wachten, de constante controles voor paspoort en bagage en de vluchten zelf. Uiteindelijk arriveerden we zo’n vijf uur later in Tokyo dan gepland, maar zijn we daarvoor wel op vier luchthavens geweest en hebben we driemaal gevlogen – en ik vind vliegen niet eens leuk!
Daarbij was het vandaag mijn geluksdag bij de douane; alle vier de keren dat we door de douane zijn gegaan (waarbij eenmaal dus voor niets) moest ik extra onderzocht worden. In Wenen moest ik zelfs naar zo’n kleedhokje om even mijn shirt op te tillen en mijn BH te tonen! Ik moest eigenlijk zo hard lachen, maar besloot dat het beter was dat niet te doen. Dus een tip voor de vrouwelijke lezers onder jullie: doe nooit, maar dan ook nooit, een beugel-bh aan als je per vliegtuig op reis gaat. Het zal je een hoop tijd, moeite en handtastelijkheden schelen!

Het meest vervelende van gisteren en vandaag (29 & 30 maart) was toch wel het feit dat we al helemaal moe waren nog vóór we instapten voor de langste vlucht, die van Frankfurt naar Tokyo. En dan zijn elf uur en twintig minuten veels te lang. Maatschappij JAL heeft genoeg te bieden aan boord aan in-flight entertainment, zoals recente films, spelletjes en radio (en daarnaast nog genoeg eten en drinken), maar zowel Glynis als ik was te moe om ook maar een film af te kijken. Gelukkig ben ik uiteindelijk rond een uur of half drie ’s nachts in slaap gevallen en werd ik plotsklaps om zes uur wakker toen een Japanse stewardess het traditionele hete handdoekje in mijn handen duwde voor het ontbijt.
Nadat we onze bagage op Narita Airport hadden opgehaald – kudo’s voor de jongen die onze vlucht omboekte en daarbij ook onze bagage liet meesturen! – was de ‘ellende’ nog niet over; we meosten immers nog zeker een uur met de trein naar de stad zelf. En terwijl de zon langzaam onderging en de stad dichterbij kwam, realiseerde ik me hoezeer alles er eigenlijk vertrouwd en normaal uit zag. Sowieso met het oog op de natuurramp, maar ook met hoe ik me alles herinner. Alles ging als vanzelf. Dus eigenlijk ben ik een beetje ‘thuis’ gekomen, lijkt het wel.

Momenteel zitten we in een klein hotel vlakbij Asakusa; het was nog een heel gedoe om twee zware koffers de trap op te zeulen, waardoor ik nadrukkelijk overweeg om vrijdag een taxi te bellen die mij dan naar mijn aanstaande kamer kan brengen. De kamer is ook erg klein, veels te klein voor twee personen; er is sowieso maar één plek voor stopcontacten, en wel bij de deur! Achter en naast het bed passen alleen je benen schuifelend naast elkaar; meer gaat niet. En dan met drie koffers… Hilarisch!

Morgen tijd om eens te kijken waar Sophia University nou eigenlijk is en waar onze dormitories zich bevinden; wordt vast een leuk dagje!

Ik houd jullie op de hoogte! :)