Het dagelijks leven

Hallo vanuit een behoorlijk warm Tokyo! De temperatuur is inmiddels opgelopen naar een graad of 23 elke dag, met hier en daar een uitschieter van 27 graden.
Ik ben al behoorlijk gewend hier aan het ritme. Elke dag rond half zeven opstaan, kwart voor acht de deur uit, iets over acht de metro en ergens tussen kwart voor negen en negen uur aankomst op de Yotsuya campus. Nog altijd is het super druk in de metro, en ook al dacht ik van niet in het begin, ik ben er al goed aan gewend. Je krijgt een soort gelatenheid over je als je elke dag het zoveelste sardientje in een groot blik bent. Ik gebruik de 23 minuten die ik in de metro sta om mensen te mailen vanaf mijn telefoon (‘smsen’), om wat te dutten of om muziek te luisteren. Net als de Japanners houd je rekening met de mensen om je heen, maar negeer je ze tegelijkertijd volkomen – een eigenschap die ik graag overneem en vasthoud!

De colleges zijn weinig variërend, waardoor ze, vooral als ik moe ben, soms wat saai of langdradig zijn. Aan de andere kant zorgt het er wel voor dat we een tekst goed behandelen, dat woorden en kanji beter blijven hangen en dat daarmee, denk ik, onze Japanse vaardigheden wel vooruitgaan. Elke dag hebben we wel een toets(je) of twee, en elke week een grotere test. Tot nu toe is alles goed bij te houden, al komt het geregeld op de laatste dag aan omdat ik veel andere (leukere!) dingen doe.

Zo ben ik momenteel lid van een club genaamd SISEC die speciaal opgericht is om de ‘kloof’ tussen buitenlandse studenten en Japanners te overbruggen. Het aantal buitenlanders is vervelend klein, wat erg jammer is voor deze club, maar daar is vooralsnog niets aan te doen dus roeien we met de riemen die we hebben.
Van deze club hadden we afgelopen zaterdag (14 mei) een ‘Cooking Party’, oftewel een kookfeestje. We werden met 55 man opgedeeld in zes groepen die aan de slag gingen met gerechten uit zes verschillende landen (China, Korea, Japan, Amerika, Italië en Hongarije). Ik werd ingedeeld bij de laatste en onze gerechten waren goulash en paprika-kip. Ik kan jullie vertellen: de goulash was geen goulash, maar smaakte desondanks prima! En het bereiden was natuurlijk hilarisch, vooral omdat we ook met onze groep zelf de boodschappen moesten doen en daarbij het recept meenamen; nou is dat op zich niet grappig, maar het naar het Engels vertaalde recept was zó onbegrijpelijk dat zelfs de buitenlandse studenten maar naar de Japanse versie grepen om enigszins een idee te krijgen van de ingrediënten en bereidingswijze! Geweldig ook om te zien hoe iedereen na afloop opruimt en schoonmaakt; daar kunnen Nederlanders nog wat van leren! Iedereen neemt een taak op zich, werkt hard (en perfectionistisch; alles moet schoon!) en degenen die enigszins overbodig zijn, zoeken naargeestig naar iets om te doen om vooral niet te niksen! Heerlijk.

Zondag ben ik naar Asakusa geweest (een heel toeristisch tempelcomplex in Tokyo) met Kengo, een Japanse jongen (eerstejaars universiteit) die een paar jaar geleden met zijn middelbare school klas naar Leiden kwam en met wie ik sindsdien contact heb gehouden. Kengo had zijn maatje Nobu meegenomen en met zijn drieën zijn we op pad gegaan. Allereerst was het al zo grappig om te zien dat beiden een gids/magazine hadden meegenomen en daadwerkelijk vooraf wat ‘onderzoek’ hadden gedaan naar het tempelcomplex en de omgeving om te zien wat we konden gaan doen! Waar wij meestal maar besluiten dat we naar een bepaalde district in Tokyo gaan en dan wel zien, wisten zij precies welke plekjes we binnen dat district moesten bezoeken. Later bleek ook dat Nobu aan zijn docent had gevraagd welk district een aanrader was voor een uitje met iemand uit Nederland!
Binnen het tempelcomplex deden we precies wat elke Japanner doet, maar wat je als toerist meestal niet doet omdat je dat niet kent of omdat je er geen zin in hebt. Maar nu ik twee Japanners bij me had, volgde ik hun voorbeeld en dat was ontzettend leuk! Allereerst betaalden we 100 yen om een mikuji te trekken; dit is een papiertje waarop jouw geluk geschreven staat. Toevallig hadden wij alle drie verschillende uitkomsten: Nobu zou heel veel geluk hebben, ik ‘normaal’ geluk en Kengo, helaas, veel pech! Aangezien hij die laatste (en slechtste) getrokken had, moest hij die aan een rek binnen dat bij het verkooppunt stond; daarmee zou die pech dan afgeweerd worden.
Vervolgens gingen we naar de plek waar je wierook kunt branden die je dan moet inademen en over je hoofd moet waaien met je handen; dit is dan om je te reinigen voor je de tempel betreedt. Hierna gingen we de tempel binnen en deden we een gebed, waarbij Kengo nog even tegen Nobu zei dat hij het ‘bidritueel’ verkeerd uitvoerde. En ik maar lachen.
Vanwege het ‘vooronderzoek’ dat mijn gidsen gedaan hadden, verlieten we al snel het toeristische gedeelte en betraden we de minder bewandelde paden van Asakusa. Dit leidde ons naar een wat chiquer restaurant waar we heerlijke tempura (gefrituurde snacks, zoals een garnaal en bepaalde vis) met rijst aten. Dit was tevens voor het eerst dat ik een vis met staart en al heb opgegeten.
Ook hebben we veel verschillende snacks geprobeerd waarvan ik de namen niet eens meer weet, maar het was zo lekker en zo leuk om gewoon overal voor een paar honderd yen een snack te kopen en te eten! Ook kwam ik er achter dat in de Sumidagawa, de grote rivier, kwallen zwemmen – en niet maar een paar!

Het was een heerlijke dag vandaag en het zorgt ervoor dat ik weer genoeg energie heb om komende week aan de slag te gaan. Er staat buiten de colleges weer genoeg op de planning. Morgen staat een concert van Maroon5 op de planning! En niet in de minste hal; de groep treedt op in het Nippon Budokan, een arena in het centrum van Tokyo! Hier hebben The Beatles bijvoorbeeld hun eerste concert in Japan gegeven, en diverse artiesten hebben hier een ‘Live at Budokan’ album opgenomen, waaronder Deep Purple, Bob Dylan, Dir en Grey (Japanse band), miyavi (Japanse artiest) en Ozzy Osbourne. Ik ben er nog nooit geweest dus dat beloofd wat en volgens Haruka, door wie ik ben meegevraagd, hebben we ook goede plaatsen, dus ik ben benieuwd! Aankomend weekend gaan we met een groep naar Takao-san, een berg niet al te ver van Tokyo die we gaan ‘beklimmen’ (wandelen dus) en zondag staat er een heus pannenkoekenfeest op de planning, waarvoor Glynis en ik eventjes de handen uit de mouwen gaan steken! Verslag volgt uiteraard nog!

Ciao!