Bergbeklimmen

Nou, niet echt bergbeklimmen, meer berg bewandelen, maar het heet in het Japans wel degelijk bergbeklimmen! Afgelopen zaterdag (21 mei) toog ik samen met mijn uitwisselingsstudentvrienden naar de school van Amerikaan/Filippijn John om daar de Japanners en andere buitenlanders te ontmoeten die mee zouden gaan. Echt, waar ik in Nederland het weekend gebruikte om huiswerk te maken, is dat nu absoluut geen optie meer, want de weekenden zijn zowaar nog drukker dan de midweekse dagen!

Hoe dan ook, op de taalschool werden we ingedeeld in groepjes met wie we de berg op zouden gaan. Dit zou ongeveer een uurtje of een à anderhalf duren. Op de top zouden we dan gaan lunchen met zijn allen, waarna we weer gestaag zouden gaan afdalen.
Nou weet ik dat een planning noodzakelijk is, maar met een plan een berg beklimmen blijkt dus geen optie, haha. Aangekomen bij Mt. Takao na een treinrit van een uur, die overigens heel vlot en gezellig was, kregen we even de tijd om rond te kijken onderaan de berg, waarna we met onze groepjes vertrokken. Nog geen tien minuten na het “let’s go!” signaal ging alles door elkaar heen; Glynis, onze groepsleider en ik gingen in een behoorlijk tempo al naar boven, terwijl de hele rest van de groep (zo’n dertig man in totaal, overigens) in een dodelijk tempo achter ons aan sukkelde. Al gauw kreeg ik spijt van onze enthousiaste start, want aangezien mijn conditie niet optimaal is, het belachelijk warm en benauwd was en zelfs route 1 (de gemakkelijkste!) behoorlijk steil bleek, was het gauw gedaan met het snelle tempo. Andreas, eigenlijk met een ander groepje, nam het voortouw met Glynis, waarna niemand van ons hen meer gezien heeft tot we aankwamen op de top.

Ondanks de hitte en het steiler dan verwachte pad, was het echt ontzettend gezellig, leuk en vooral mooi. Heel erg fijn om weer eens in de natuur te zijn, in plaats van omgeven door hoge gebouwen, auto’s en herrie. Genoten. Ook lekker de geuren van het bos weer eens te ruiken in plaats van uitlaatgassen. En het uitzicht! Want uiteraard, ondanks het overdreven geklaag dat we allemaal graag lieten horen, hebben we allemaal de top bereikt, waar we konden bijkomen en lekker gingen lunchen. Ook onderweg was er al voldoende te doen met een tempelcomplex en verschillende kleine standjes waar je bijvoorbeeld meer dan welkom ijs of koud drinken kon kopen. Genieten! Op de top namen we ook afscheid van elkaar, waarna ieder voor zichzelf kon teruggaan of nog kon blijven.

De terugweg was natuurlijk een stuk gemakkelijker en moe maar voldaan reisden we per trein terug naar het centrum van Tokyo. Zondag voelde ik nog niet zoveel van het ‘klimmen’, maar maandag en dinsdag lieten mijn kuiten toch wel even merken zich behoorlijk ingespannen te hebben!

Klik hier voor de foto's van deze trip!