Het is alweer december... De tijd vliegt, en veels te snel!
Mijn afwezigheid van twee maanden is gemakkelijk te verklaren: geen tijd, maar vooral ook weinig zin om te vertellen over dingen die voor mij zo normaal zijn geworden dat het het bijna niet waard is om erover te schrijven. Echter, het is zo gemakkelijk om te vergeten dat dergelijke voor mij normale dingen voor jullie niet zo doorsnee zijn...
4 december 2011 sto
nd ik, samen met drie huisgenootjes, op de campus van de Takachiho University, hemelsbreed zo'n dertig minuten ten zuiden van Fujimidai, maar met het openbaar vervoer op een uur afstand. Voor deze zondag was deze universiteit het podium voor een belangrijk examen: het zogeheten Japanese Language Proficiency Test (JLPT), oftewel een nationaal examen dat je Japanese taal toetst. Nu zijn er vijf niveaus, waarvan vijf het laagste en één het hoogste is, en wij vieren hadden ons ingeschreven voor het hoogste niveau. Ai.
De dag was goed begonnen; om zeven uur was ik klaarwakker en uitgerust, en vanaf het dak van DK House werd ik begroet door een ongelofelijk goed zichtbare Mt. Fuji, de heilige berg van Japan. Gelukssymbool? Inmiddels enigszins verjapanst mag ik graag geloven dat dat zo was.
Al onderweg naar Takachiho University werd het duidelijk: dit is een heel ander deel van Tokyo. Slechts zeventien minuten van het enorm populaire en overbevolkte Shibuya, en je waant je in een andere stad. Bijna het
platteland, zoals de Japanners het zouden noemen.Aangekomen op de campus werd nog iets meteen duidelijk: het aantal blanke buitenlanders zou op hoogstens twee handen te tellen zijn! De trein zat nog stampvol met Europeanen en Amerikanen, maar die stapten allen op een ander station uit, waarschijnlijk op weg naar Niveau 2 of lager. Wij trokken goed de aandacht onder alle mensen die opgingen voor Niveau 1...
Glynis en ik zaten in dezelfde ruimte, samen met zo'n honderd (schat ik?) Aziaten, en een handjevol blanke buitenlanders. Nu vallen wij altijd al op, maar wat een gestaar! Ongelofelijk. Japanners kunnen wat dat betreft beter hun fatsoen bewaren (een enkele uitzondering daargelaten). Er werd zelfs naar ons gewezen en het voelde echt vreselijk, al moesten wij er natuurlijk hard om lachen.
Nog een leuk iets: de WC's in ons al oude gebouw kenden alleen de Japanse stijl. Oftewel: geen zitwc, maar een wc ingebouwd in de grond waar je boven moet hangen... Tot nu toe, in al die maanden dat ik in Japan ben, heb ik deze WC's weten te ontwijken en ging ik liever in de rij staan voor de "Westerse WC's", maar ditmaal was er geen ontkomen aan. En ik kan je zeggen, als het even kan, doe ik het niet nog een keer!
Nou, de toets dan. Hier begint de verschrikkelijke Japansheid der Japanners. Glynis en ik zaten niet bij elkaar in de buurt, dus heb ik grotendeels in mijn eentje zitten gniffelen, want wat een efficiëntie en non-efficiëntie weer!
Ten eerste was het een oplopende zaal, zoals een collegezaal, met rijen banken. Op elke rij waren, met een plaats ertussen uiteraard, stickers geplakt met je respectievelijke nummer dat je had gekregen bij aanmelding. Oftewel, je plek was bepaald en daarnaar moest je op zoek. Nu had ik de mazzel dat ik helemaal achterin zat, en een goede uitkijk had op hoe zo'n officieel examen nu eigenlijk geregeld wordt.
Allereerst wordt er vijftien keer, en dat ik niet overdreven, gevraagd of je nummer of je 'kaart' klopt met het nummer op de sticker. Ook al had ik het al veertien keer gecheckt, ook toen het de vijftiende keer gevraagd werd, checkte ik het nogmaals. Daarna werd verteld wat je wel op je tafel mag hebben liggen, namelijk potloden (balpen verboden), je kaart en een gum, die overigens wel uit het hoesje gehaald moest worden. Buiten dat mocht er niets op je tafel liggen. Dit werd eveneens tot in den treure toe herhaald (en nog waren er mensen die niet gehoorzaamden...).
Ook moest je telefoon uit. Niet op trilfunctie, maar uit. Grappig genoeg was het zeggen ervan niet voldoende; de aanwezige staf liep ook de trappen tussen de rijen op met een geprint blaadje met daarop een mobiele telefoon met een grote streep erdoor: OFF! Eveneens het alarm op digitale horloges moest uitgezet worden.
Alsof dat nog niet genoeg was, werd er ook uitgelegd dat er een strafsysteem in werking zou zijn tijdens het tentamen. Een rode kaart betekende directe diskwalificatie en moest je de ruimte verlaten. Een gele kaart was een waarschuwing; een tweede werd dan automatisch een rode. Het leek wel voetbal! En ook dit moest nog drieduizend keer herhaald worden, inclusief stafleden die dezelfde kaart omhooghouden alsof ze in het vliegtuig demonstreren hoe je een reddingsvest moet omdoen. Ja, het was zeer vermakelijk!
Maar het wordt nog leuker (ja, het kan bijna niet!): ook het uitdelen van de testblaadjes en de vragenboekjes was een heel gedoe. Alles lag natuurlijk op volgorde van naam/nummer, waardoor het gemakkelijk uitdelen was voor de stafleden. Maar stel je dit voor: op elke rij zitten drie mensen, één aan het linkergangpad (persoon 1), één in het midden (persoon 2), en één aan het rechtergangpad (persoon 3). Nu zou je zeggen, als staflid ga je links staan en deel je de drie blaadjes van die rij uit. Maar nee, dit is hoe Japan het doet: eerst doe je de testblaadjes (waar je de antwoorden op moet invullen). Dit doe je niet per twee of drie, maar stuk voor stuk. En dan niet op één rij, maar eerst persoon 1 op rij 1, dan persoon 1 op rij 2, etcetera. Tot je bovenaan bent, dan ga je weer naar beneden en herhaal je hetzelfde riedeltje met alle personen 2 op de rijen. Vervolgens herhaal je dit voor persoon 3. Daarna deel je de vragenboekjes uit en ook dit (al stond er niet eens een persoonsnaam- of nummer op) doe je volgens hetzelfde ritueel. Nou, geen wonder dat ze er een kwartier voor hadden uitgerukt, wat een gekkenwerk! Tot mijn grote vermaak, uiteraard.
Ik zou bijna vergeten over de test zelf te vertellen! Om 12:45u begon het eerste deel van het examen: begrijpend lezen, kanji en grammatica. Wat een kluif! Kanji en grammatica was erg moeilijk en helemaal niet veel, dus van alle kanji die je geleerd had, werd natuurlijk maar een heel beperkte selectie gevraagd, en als je die dan niet wist... Lezen was heel erg veel, heel veel verschillende (en lange) teksten waar dan vragen over werden gesteld. De tijd tikte maar door, waardoor ik sommige teksten niet goed en rustig kon lezen - op het einde moest ik echt haasten. Enigszins jaloers besefte ik dat mijn Aziatische buurman het vast gemakkelijker zou hebben met het begrijpen van al die tekens...
De tijd vloog om en om 14:35u stipt, riep het hoofdstaflid van de dag door de microfoon dat het tijd was. Geen waarschuwing ("nog vijf minuten") vantevoren, maar een "pennen neer". Doorschrijven zou een gele kaart kosten, dus ik gooide mijn pen nog net niet naar beneden. We mochten natuurlijk nog niet weg, want alles moest nog opgehaald en nageteld worden - en ook dat kostte weer vermakelijk veel tijd.
Het grootste gedeelte van het halfuurtje pauze hebben Glynis en ik in de rij voor de dameswc's gespendeerd. Al waren er herenwc's (niet de staande, uiteraard) omgetoverd tot dameswc's, het was verbijsterend wat voor rijen er overal stonden, en we waren al van gebouw gewisseld speciaal voor de toiletten. Nog verbazingwekkender was hoe ontzettend sloom meisjes naar de wc gaan, ongelofelijk! Gelukkig waren dit wél Westerse wc's.
Deel twee was Luistervaardigheid en hoewel we natuurlijk goed gewend zijn aan gesproken Japans, is dit wel een stapje verder qua woordenschat, en uiteraard worden er vervelende vragen gesteld, waarvan je het antwoord nét gemist kan hebben. Het viel dan ook vies tegen, vooral toen bleek dat ik de gesproken tekst goed had begrepen, maar het totaal niet overeen vond komen met de gegeven antwoorden!
Halverwege de toets hadden we een paar minuten pauze en konden we eventjes ontspannen onder het genot van een pianomuziekje dat de spanning weg moest nemen. En ik zat maar te glimlachen.
Na afloop van het examen was ik doodmoe, net als mijn medekandidaten en gingen we met gemengde gevoelens naar huis. Het is ontzettend moeilijk om te zeggen of ik nu geslaagd ben of niet. Iets zegt me dat ik het niet superslecht heb gedaan, maar het deel dat denkt dat ik hiervoor ga zakken is sterker. Afwachten dan maar.
De resultaten komen ergens halverwege februari binnen, dus tot die tijd er niet meer aan denken en maar afwachten! Het is in elk geval over, ik heb mijn best gedaan - nu weer tijd om te focussen op alle anderen dingen!
Ciao~
die ik zo gewend ben, is eigenlijk ver te zoeken, zo waren ook meerdere buitenlanders in het DK House van mening. Om toch een beetje in de kerststemming te komen ben ik met Mami (een goede Japanse vriendin van mij) en Glynis naar de Omotesando in Harajuku gegaan om daar de kerstverlichting te bekijken, de illumination. Dat is dan wel weer iets wat in Japan, of in elk geval in Tokyo gedaan wordt: bomen en winkels versieren met kerstlampjes. Veel over gehoord en tot 17 december geen kans gehad om een kijkje te nemen, maar die zaterdagnamiddag togen we naar Harajuku om het eens met eigen ogen te gaan bekijken.
Binnen kreeg ik eindelijk een beetje een kerstgevoel met een Disney-thema en een schitterende kerstboomvormige verlichting in het middelpunt van het warenhuis. Er kwam ook een Japanse zangeres optreden, maar haar stem en haar Engelse uitspraak (van grote hits als All I Want for Christmas en de Jackson5) waren zodanig dat we er niet lang bleven rondhangen.
