Odaiba

Ik krijg er om de een of andere reden maar geen regelmaat in, in het updaten van mijn blog. De tijd vliegt hier en een goed besef van de dagen heb ik niet echt; tel daarbij op dat het bloed- en bloedheet is, en dat het examenperiode is, en je begrijpt wel dat ik het behoorlijk druk heb. Maar bij deze toch maar weer een verhaaltje. Met mij gaat alles goed; vijf van de zes tentamens zitten er op, dus nog even voor eentje doorzetten, en het is zomervakantie (tot eind september, wel te verstaan). Uiteraard heb ik naast studeren weer veel ondernomen, en deze keer gaat het over Odaiba.

Kort geschiedenislesje
Odaiba is het grote artificiële eiland dat in de baai van Tokyo ligt. Het is in 1853 gebouwd, destijds als post vanwaar Tokyo beschermd kon worden tegen vijandelijke aanvallen vanaf zee. In die tijd was Japan namelijk afgesloten voor handel met het buitenland – met uitzondering van Nederland en China. De Amerikaan Commodore Perry was in 1853 desondanks aan land gekomen en had gedreigd maatregelen te nemen als Japan haar grenzen niet zou openen; voordat dat daadwerkelijk gebeurde, probeerde Japan nog haar land te beschermen en Odaiba was dus bedoeld om pogingen van de kant van Perry te dwarsbomen. Daiba betekent dan ook ‘fort’ of ‘batterij’, waarmee gerefereerd wordt aan de kanonnen die men plaatste op het eiland.
Tegenwoordig staat Odaiba voornamelijk bekend om een aantal belangrijke (en leuke bezienswaardigheden) en is het ‘district’ razend populair onder zowel buitenlandse als Japanse toeristen. Onder andere de studio’s van Fuji Television, grote en bekende winkelcentra en het hoogste reuzenrad na de London Eye zijn hier gevestigd.
Er is tevens een kleine versie van het Vrijheidsbeeld te vinden (geen grapje!) – het echte Vrijheidsbeeld stond van april 1998 tot mei 1999 in de Baai van Tokyo ter commemoratie van ‘Het Franse Jaar in Japan’, en wegens haar populariteit werd er in 2000 een replica op dezelfde plek neergezet, en het staat er nog steeds. En wat een maf gezicht kan ik je vertellen!
De hangbrug Rainbow Bridge verbindt Odaiba met Tokyo en is 570 meter lang – en in het jaar 2007 heb ik dat stuk gelopen en dat is nog steeds een leuke herinnering! De geheel geautomatiseerde Monorail brengt je van Shimbashi naar een aantal stations op Odaiba, en ook dat is een leuk tripje (aanrader!).

Kattencafé
Ja, heus. Een kattencafé. Maffer kan het haast niet worden. Ze zijn overal in Tokyo, naar het schijnt, maar wij – Jeanine, Iris en ik – kwamen er voor het eerst een tegen op Odaiba. De eerste keer dat we op dit eilandje waren, zijn we er niet heen geweest, maar de tweede keer wel – en wat een vreemde ervaring!Allereerst geef ik toe dat ik mijn eigen kat heel erg mis, dus ik was wel eventjes toe aan wat geknuffel met katten. Dat idee viel al in duigen toen bij de ingang duidelijk werd gemaakt dat je geen van de katten mocht oppakken (en dat je ze niet aan de staart mag trekken…). We moesten onze handen reinigen, een drankje bestellen en kregen een bezoekerspasje om. Daarna mochten we naar binnen. Nou, de lucht kwam ons al tegemoet; kan onmogelijk gezond zijn! Er waren echt veel katten, ik schat een stuk of vijfentwintig, en allemaal verschillende rassen. Nou is dat op zich al gek voor ons, allemaal katten in een paar ruimtes, maar deze katten zijn natuurlijk ook nog zo gewend aan dat er mensen zijn, dat ze niet eens meer geaaid willen worden. Als je er eentje te pakken krijgt, wurmen ze zich onder je hand vandaan; anderen liggen languit te slapen; en nog anderen zitten opgesloten in kooien en die mogen alleen maar mauwend toekijken – de deurtjes mogen uiteraard niet opengemaakt worden. En bijna alle katten negeren je compleet. Er werd dus al snel een domper op ons enthousiasme gedaan. Het hele idee is eigenlijk ook al vreemd, dat je katten voor anderen houdt, maar daarbij ook nog dat de mensen die komen het moeten doen met ‘kijken’ en misschien, met een klein beetje geluk, een aanraking van een vacht. Het lijkt me in elk geval duidelijk dat ik daar niet meer heen hoef; ik wacht nog wel een halfjaartje tot ik weer mijn eigen kat kan oppakken. Wat een vreemde bedoening!

Maritiem museum
Vrijdag 15 juli togen Jeanine en ik naar het Maritiem Museum op Odaiba. Ik had er op zich niets te zoeken, maar Jeanine ging erheen voor een opdracht voor de universiteit en ik ging mee, want we gingen vandaag naar bovenstaand kattencafé. Aangezien het bloedheet was, waren we blij met de koelte van het museum, en we werden ook nog eens aangenaam verrast door het museum zelf – wat een prachtmuseum! Nu heb ik niet zoveel interesse in boten en dergelijke, maar de opzet was ontzettend gaaf, met zowel kleine nagebouwde schepen als grote onderdelen die je kon bekijken en veel interactieve onderdelen. Zo kon je plaatsnemen in het stuurgedeelte van een onderzeeër, spelletjes doen op een computer en deden Jeanine en ik mee aan een quiz in een klein theater – uiteraard in het Japans – waarbij je een stukje film te zien kreeg en dan A, B of C moest antwoorden op de vraag. En wat een lol! Ik heb daadwerkelijk nog iets geleerd; wist je bijvoorbeeld dat er 30.000 meter touw (of meer) op een schip aanwezig is? Ook stonden we bij een klein waterbassin waar we voor 100 yen een radiografisch bootje mochten besturen – heus, we waren net kinderen.Nog een extra onderdeel van het museum was een tot museum omgetoverde boot die in de baai lag; het voelde dan ook behoorlijk echt toen we in de kapiteinshut stonden, of naar binnen gluurden bij de bizar kleine kamertjes van de crew. Overigens waren er ook behoorlijk echte poppen geplaatst in de te bezichtigen ruimtes en schrok ik me de eerste keer dood toen ik nietsvermoedend een slaapruimte binnen tuurde!

Harry Potter: ja/nee?Vrijdag 15 juli was tevens de grote dag: de (in Japan) première van Harry Potter and the Deathly Hallows, part 2! Uiteraard was dit al midden in de nacht, maar wij zouden ’s avonds gaan. Helaas – en tot onze grote frustratie – liep dit op niets uit, omdat bleek dat we een uur van tevoren de kaartjes moesten ophalen en wij daarvoor te laten kwamen vanaf Odaiba! Dus na enige Nederlandse – verstaat toch niemand – scheldwoorden besloten we maar meteen de volgende dag te gaan. En dan ook niet flauw: om 8:15u sharp stonden we voor de bioscoop en pikten we onze kaartjes op voor de eerste voorstelling van de dag! Uiteraard hebben we de hotdogs, frietjes en andere gefrituurde menuonderdelen maar links laten liggen; alleen een donut en karamelpopcorn (overigens superduper lekker) mochten met ons mee naar binnen. Dus, Harry Potter 7, part 2 – wat een steengoede film, misschien wel de beste van de serie. Het was alsof ik het boek aan het lezen was, dus dat betekent een goede verfilming! Uiteraard wat aanpassingen hier en daar, maar niet zo storend als in voorgaande delen. Voor de mensen die nog gaan en die het niet droog houden: neem maar een teiltje mee – die zul je hard nodig hebben, getuige het regelmatige gesnuf dat door de zaal ging (en niet vanwege een verkoudheid). Het was ook leuk om weer buiten te komen ná de film, aangezien je het gevoel krijgt dat het een uur of elf ’s avonds is, maar het in plaats daarvan twaalf uur eerder is, de zon volop brandt (letterlijk) en het tijd voor lunch is.
Dat we naar Harry Potter gingen, betekent overigens dat we naar de originele, Engelstalige film zijn gegaan, waarbij dan ondertiteling in het Japans beschikbaar is. Er is ook een geheel Japanstalige versie, maar die hebben we zonder twijfel overgeslagen.

Nou, ik heb nog wel meer op Odaiba gedaan, waaronder het eten van een overheerlijke, totaal niet-Japanse Hawaiaanse burger die zó goed smaakte, dat we het er nu nog over hebben. En geen flauwe burger: echt een fatsoenlijke, vers gegrilde, bijna te groot om met je handen te eten burger. Genieten. Met Heinz tomatenketchup. En uitzicht op Tokyo vanaf het eiland met zowel de Rainbow Bridge als het Vrijheidsbeeld. Wat een leventje!

Tot de volgende update maar weer!